اصلا به من چه!؟ همینطور به تو چه!؟ خیر سرمان دولت داریم و ناسلامتی مالیات میدهیم! چه دخلی به من و توی دانشجو و طلبه و کارگر و مهندس و پزشک و خبرنگار و بیکار و مغازهدار و دستفروش و پلیس و دانشآموز و بقیهمان دارد؟
یک گروه وایبر داریم با یک سری از بچههای زمان دبیرستان؛ گفتم عید رفته بودم فلانجا؛ یکی یک جواب برایم نوشت که “مگر مغزت را خر گاز گرفته که میکوبی میروی ۱۴۰۰ کیلومتر آنورتر که به گمان خودت محرومیتزدایی کنی!؟ مگر دولت و حکومت و بخشدار و فرماندار بوقند که تو این وسط خودت را قاطی میکنی!؟” آقا بدجور خجالت کشیدم و دیدم که پربیراه هم نمیگویدها…
برشیطان لعنت و حمد و ستایش مخصوص خداوندگاری که خوب بلدست پاسخم را از زبان امامم برایم بفرستد:
«در جامعهى ما باید عادت کمک به ضعفا که یک عادت اسلامى است؛ روزبهروز بیشتر شود. صدقاتى که مردم مىدهند؛ اطعامهایی که مىکنند و کارهاى بزرگى از قبیل وقف و حبس و امثال آنها که انجام مىشود؛ از سنتهای حسنهى اسلامى است. این سنتها به حیات اجتماعى طیب کمک مىکند. لذا نباید بگذارید در جامعه تعطیل شود. وقتى که مردم خود را در رفع گرفتارى مستضعفان و ضعفا و مستمندان سهیم بدانند، کارها اصلاح مىشود.»
(امام خامنهای مدظلهالعالی، ۲۹/۰۴/۱۳۷۳)